Weinig op af te dingen, zou je in eerste instantie kunnen zeggen. Zo lang er genoeg verdiend wordt zou je je niet druk moeten maken over de kwaliteit van de onderlinge communicatie.
Het is echter slechts een kwestie van tijd, want het gezegde “geld dat stom is, maakt recht wat krom is” gaat slechts op voor de korte termijn. Op den duur (en dat gebeurt sneller dan de strijdende partijen zich realiseren) slaan de slechte verhoudingen tussen familieleden over naar de overige medewerkers. Er vormen zich “kampen” in de onderneming en de productiviteit daalt door de gesprekken die over elkaar en niet meer met elkaar worden gevoerd.
Het negeren van, al dan niet sluimerende, conflicten leidt onherroepelijk tot escalaties en als dan geen professionele hulp wordt ingeroepen is het einde van de samenwerking dichtbij.
Er zijn in de geschiedenissen van familieondernemingen talrijke voorbeelden van te laat ingrijpen in situaties waarbij de communicatie en het bouwen aan een harmonieuze samenwerking werd verwaarloosd.